Να θυμίσω, κ. Πρόεδρε, ότι δεν πρόκειται για προ ημερησίας συζήτηση, στην οποία ο Πρωθυπουργός έχει την υποχρέωση, όπως το κάνω πάντα, να παρακολουθεί όλους τους ομιλητές και να απαντά.
Ζήτησα, λοιπόν, τον λόγο, για να απαντήσω συγκεκριμένα στην τοποθέτηση του κ. Ανδρουλάκη, ξεκινώντας με τρεις λέξεις, κ. Ανδρουλάκη: Τρικυμία εν κρανίω.
Έχουμε αντιπαρατεθεί πολλές φορές στο κοινοβούλιο, επιτρέψτε μου την προσωπική εκτίμηση ότι ποτέ, όσες φορές έχουμε συναντηθεί στα έδρανα της Βουλής, δεν σας είδα πιο αμήχανο. Διότι αυτά τα οποία λέγατε, πραγματικά προσπαθούσα να καταλάβω αν και με ποιο τρόπο έβγαζαν νόημα για την ουσία του ζητήματος το οποίο καλούμαστε να συζητήσουμε σήμερα.
Περιγράψατε αυτήν την τροπολογία ως περίπου μία «συνταγματική εκτροπή», εξ ου και καταθέσατε αίτηση αντισυνταγματικότητας. Στη συνέχεια μας είπατε, όμως, ότι «είναι περίπου περιττή, μιας και δεν κάνει τίποτα άλλο», θα έρθω σε αυτό, «από το να τακτοποιεί τα ζητήματα καθαριότητας του χώρου». Καταλήξτε, λοιπόν, τι από τα δύο ισχύει.
Διότι, αν καταλαβαίνω καλά από αυτό το οποίο είπατε, εσείς ουσιαστικά λέτε: καλώς κάνουμε αυτήν την παρέμβαση, κι εμείς θέλουμε να προστατεύσουμε το Μνημείο, αλλά υπάρχει ένα υφιστάμενο νομικό πλαίσιο. Κατά συνέπεια, δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι παραπάνω, διότι το ζήτημα θα μπορούσε ήδη να είχε λυθεί με τις υφιστάμενες διατάξεις.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, σε αυτό απαντά με σαφήνεια: όχι, δεν μπορούσε να είχε λυθεί. Και δεν μπορούσε να είχε λυθεί για δύο λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με το γεγονός ότι η κυβέρνηση έκρινε ότι ο χώρος αυτός, λόγω της ιδιαίτερης σημασίας του, όπως συμβαίνει σε πολλά άλλα αντίστοιχα ιστορικά μνημεία στο εξωτερικό, χρήζει μιας ειδικής προστασίας.
Τεκμηριώθηκε και απόλυτα, γιατί αυτό είναι κάτι το οποίο είναι απολύτως συμβατό με το Σύνταγμα, αλλά και με αποφάσεις ευρωπαϊκών δικαστηρίων, που δίνουν τη δυνατότητα προστασίας τέτοιων χώρων, χωρίς να περιορίζεται το δικαίωμα του συναθροίζεσθαι.
Κατά συνέπεια, τι κάνουμε εδώ; Δημιουργούμε ένα ειδικό πλαίσιο προστασίας. Και τι λέμε, για να είμαστε απολύτως σαφείς; Ότι από εδώ και στο εξής ορισμένες πράξεις, εκδηλώσεις, διαδηλώσεις, ακτιβισμοί, τσαντίρια, ταμπέλες, αυτά στον συγκεκριμένο χώρο, από εδώ και στο εξής, αυτού του είδους οι ακτιβισμοί σε αυτόν τον χώρο δεν θα επιτρέπονται. Θα μπορούν κάλλιστα να γίνουν απέναντι, στη Βασιλίσσης Σοφίας, στη Λεωφόρο Αμαλίας, οπουδήποτε αλλού εκτός από αυτόν τον χώρο.
Αναφερθήκατε, όμως, και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον, στο ζήτημα του ότι όλο αυτό το θέμα γίνεται γιατί πρέπει να πάει κάποιος εργολάβος να καθαρίσει τον χώρο. Σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις, εάν έπρεπε να ερμηνεύσουμε τη νομοθεσία ως έχει σήμερα, ποιος έχει, κ. Ανδρουλάκη, την ευθύνη καθαρισμού του χώρου; Ο Δήμαρχος Αθηναίων, ο κ. Δούκας, ο οποίος δεν καθάρισε ποτέ τον χώρο.
Και δεν τον καθάρισε διότι ήθελε να κάνει και αυτός πολιτικό παιχνίδι. Τώρα αν ήθελε να κάνει πολιτικό παιχνίδι κάνοντάς σας αντιπολίτευση ή ήθελε να κάνει πολιτικό παιχνίδι γιατί βλέπει τον εαυτό του ως τον νέο ηγέτη της κεντροαριστεράς, δεν το γνωρίζω. Η πραγματικότητα είναι ότι, σύμφωνα με τις διατάξεις, πριν ψηφιστεί αυτή η τροπολογία, την ευθύνη αυτή την έχει ο Δήμος της Αθήνας, ο οποίος πολύ απλά δεν έκανε τη δουλειά του.
Εμείς, λοιπόν, για να το επαναλάβω, έχουμε μια συγκεκριμένη αντίληψη για τον χώρο και για το πλαίσιο προστασίας του. Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας αναλαμβάνει και τη συντήρηση και τη φροντίδα του χώρου. Και πιστεύω ότι το Υπουργείο Άμυνας μπορεί να έχει και μία άποψη από εδώ και στο εξής για το πώς πρέπει να διαμορφωθεί αυτός ο χώρος ενδεχομένως στο μέλλον έτσι ώστε να μην τίθεται ζήτημα σύγχυσης μεταξύ του τι είναι δημόσιος χώρος και τι ακριβώς είναι το Μνημείο.
Διότι πράγματι σήμερα δεν είναι σαφές, καθίσταται σαφές, θα έλεγα, στο επίπεδο…
(Ομιλίες εκτος μικροφώνου)
Τώρα, ποιος έχει αγωνία γι’ αυτούς οι οποίοι δεν είναι εδώ, κ. Φάμελλε, συγγνώμη τώρα, μην ξύνεστε στη γκλίτσα του τσοπάνη. Άλλος έχει αγωνία, άλλοι, μάλλον, έχουν αγωνία για τον «δραπέτη» της Βουλής, ο οποίος έφυγε από το κοινοβούλιο και τώρα κάνει πολιτική με αναρτήσεις.
Λοιπόν, κατά συνέπεια… Έχετε και εσείς… Μα τι εκνευρισμός είναι αυτός; Τι εκνευρισμός είναι αυτός;
Λοιπόν, η κατάληξη, κ. Ανδρουλάκη, είναι ότι μέσα από μία αμήχανη ομιλία όπου πραγματικά δεν κατάλαβα πού έγκειται η ουσιαστική σας διαφορά και η δραματοποίηση αυτής της πρωτοβουλίας της κυβέρνησης, την οποία την περιγράψατε περίπου ως «συνταγματική εκτροπή», μέσα από αυτήν σας την τοποθέτηση, ουσιαστικά, το μόνο το οποίο πετύχατε είναι να συνταχθείτε με τις πιο ακραίες φωνές εντός του κοινοβουλίου, όπως, εξάλλου, έχετε πράξει επανειλημμένως, συνυπογράφοντας προτάσεις δυσπιστίας, ψηφίζοντας μαζί με την ακραία αντιπολίτευση σε όλες σχεδόν τις περιστάσεις. Κάνετε, λοιπόν, μία συνειδητή επιλογή, είναι δικαίωμά σας να την κάνετε, θα κριθείτε και για τις δικές σας επιλογές.
Αλλά μου έκαναν εντύπωση ακόμα δύο σχόλια, τα οποία πραγματικά δεν περίμενα ότι θα αναφερθείτε σε αυτά τα ζητήματα. Μιλήσατε για το ξυλόλιο. Αναρωτιέμαι, ο βουλευτής σας, ο κ. Χριστοδουλάκης -δεν τον βλέπω αυτή τη στιγμή στην αίθουσα-, δεν ήταν αυτός ο οποίος από το βήμα της Βουλής μίλησε, ακολουθώντας κατά γράμμα τις θεωρίες του πρώτου διδάξαντα, μην πληρώνοντας καν δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας στον κ. Βελόπουλο, μίλησε για τα τρία χαμένα βαγόνια; Ποιος ήταν; Άλλος ήταν; Ανήκε σε άλλο χώρο;
Εσείς ήσασταν αυτοί που καταθέσατε δύο προτάσεις δυσπιστίας, την πρώτη για την περιβόητη fake «μονταζιέρα». Υιοθετήσατε ασμένως όλα τα fake news γύρω από την τραγωδία των Τεμπών, ό,τι fake υπήρχε.
Σήμερα, λοιπόν, γνωρίζουμε, κ. Ανδρουλάκη, ναι, σήμερα το γνωρίζουμε πια με απόλυτη βεβαιότητα ότι όλη αυτή η θεωρία περί ξυλολίου, πάνω στην οποία χτίστηκε η θεωρία της συγκάλυψης -διότι συγκάλυψη χωρίς ξυλόλιο δεν υπήρχε-, ήταν όλη ένα άθλιο ψέμα.
Ένα ψέμα το οποίο είχε ένα σκοπό και μόνο: να εργαλειοποιήσει τον πόνο 57 συγγενών ανθρώπων που έχασαν την ζωή τους για να βλάψετε πολιτικά αυτή την κυβέρνηση και να δημιουργήσετε, ουσιαστικά, μια κρίση αξιοπιστίας που αφορά τελικά και την ίδια τη Δικαιοσύνη, τη μόνη η οποία και τελικά μπορεί να κρίνει…
(Ομιλίες εκτός μικροφώνου)
Γιατί τέτοιος εκνευρισμός, κ. Φάμελλε; Θα μιλήσει μετά. Τι να κάνουμε; Αυτός είναι ο κανονισμός, αν σας αρέσει. Αν δεν σας αρέσει, περάστε έξω.
Βλέπω ότι αναζητήσατε ενισχύσεις και φέρατε τον κ. Πολάκη στην αίθουσα, γιατί μάλλον φώναζε πολύ η κα Κωνσταντοπούλου και έπρεπε να φέρετε άλλον.
Λοιπόν, και την επόμενη φορά, κ. Ανδρουλάκη, που θα μιλήσετε για τα μίντια τα οποία «μας στηρίζουν με τόσο ενθουσιασμό», δεν μας λέτε και ποια είναι αυτά, ονομαστικά;
Γιατί αν διαβάσει κανείς τα πρωτοσέλιδα του Τύπου, σήμερα, λοιπόν, άμα δείτε…
(Ομιλίες εκτός μικροφώνου)
Ναι, «μας στηρίζουν τα συμφέροντα, εμάς». Ναι, μάλιστα. Λοιπόν, την επόμενη φορά πείτε μας και ποια είναι αυτά τα συμφέροντα, να τα ξέρουμε κι εμείς.
Κλείνω, λοιπόν, κ. Ανδρουλάκη, με μια παρατήρηση. Άμα δείτε, κ. Πρόεδρε, το έμβλημα της Βουλής, στο έμβλημα της Βουλής απεικονίζεται ο Άγνωστος Στρατιώτης. Και δεν νομίζω ότι απεικονίζεται τυχαία, διότι και σημειολογικά η Βουλή και η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία στηρίζεται πάνω σε αυτό το μνημείο.
Εμείς δεν θα ήμασταν ελεύθεροι εάν κάποιοι δεν πολεμούσαν και δεν έδιναν τη ζωή τους γι’ αυτή την ελευθερία.
Αυτή την ιστορία τιμούμε, προστατεύοντας το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, όπως του αξίζει και όπως το επιθυμεί η σιωπηλή πλειοψηφία των Ελλήνων.
Σας ευχαριστώ.
